Op dinsdag 7 november j.l. was een delegatie oud-katholieke studenten, docenten en belangstellenden weer aanwezig op de tweede Nacht van Willibrord, een oecumenische Willibrord-herdenking georganiseerd voor en door studenten en medewerkers van de vier theologische opleidingen in Utrecht. OKS-student Jeroen Wolvers schreef een verslag.
De avond begon met een oecumenische vesper in de Domkerk, begeleid door het gelegenheidskoor Vocaal Theologen Ensemble onder leiding van Hanna Rijken, in samenwerking met het Citypastoraat Domkerk. Een bijzondere viering waarin liederen en gebeden uit verschillende protestantse en katholieke stromingen als vanzelf in elkaar overlopen tot een ecclectisch behagelijke avondliturgie.
Aansluitend aan de vesper begaven we ons richting de faculteit van de Theologische Universiteit Utrecht aan de Plompetorengracht, natuurlijk niet zonder het ruiterstandbeeld Willibrordus op het Janskerkhof even gedag te hebben gezegd, voor de tweede helft van het avondvullend programma.
Allereerst was het woord aan Mgr. Herman Woorts, kunsthistoricus en RK hulpbisschop van het aartsbisdom Utrecht, die ons mee op reis nam door de rijke geschiedenis van Willibrord afbeeldingen door de eeuwen heen. Een bijzonder boeiende geschiedenis waarin we Willibrord met de mode en grillen van de tijd in zijn afbeeldingen zien veranderen van simpele monnik en wonderwerker in de eerste eeuwen na zijn dood, tot omgooier van heidenbeelden en katholiek fundament van Nederland in de Reformatie en en schuilkerkentijd, tot de kerkvader met Domtoren in de hand en een wijnvat aan zijn voeten, zoals velen van ons hem tegenwoordig kennen.
In de korte pauze modeleerde TUU hoogleraar Hans Burger een exclusief t-shirt, overtuigend aangeprezen door onze eigen hoogleraar Peter-Ben Smit, ter herdenking en promotie van deze hartelijke avond.
De tweede energieke lezing werd verzorgd door theoloog-musicus Bart Visser en Neerlandicus Roeland Smith, die zich, begeleid met piano en gitaar, afvroegen hoe een Willibrordlied in de Nederlandse Opwekkingstradtie zou kunnen klinken. We werden, hier en daar wat onzeker meezingend, meegenomen in hun bezield denkproces en zoektocht welke tevens een klein beetje doubleerde als kennismaking met de geschiedenis van het Opwekkingslied in Nederland van pakweg 1970 tot nu. Uiteindelijk kwamen we na de wat onzekere start bij een verrassend beklijvend lied, geinspireerd door de wapenspreuk van Willibrord, “in Dei nomine feliciter”, uit en begaven we ons al neuriënd richting de afsluitende ontmoetingsborrel.
